MİMLENDİM #4 İTİRAFLAR

     

     Herkese merhaba. Uzun zamandır mimlenmemiştim. Sevgili Mürekkep İzleri beni mimlediği için çok sevindim. Üstelik mimin güzel bir konusu var. Sevdiklerimiz, sevmediklerimiz ve takıntılarımız hakkında yazacağız. Bu yazıyı blogda pazartesi sabahı yayınlayacağım ama şu an saat 00.27. Bu yüzden içimden geldiği gibi, aklıma ne gelirse yazacağım. Dağınık bir yazı olursa kusura bakmayın.

     Önce korkularımdan bahsedeyim. Ben korku filmlerinden çok korkarım. “Korku filmi zaten korkulmak için yapılır.” dediğinizi duyar gibiyim. İşte ben biraz daha fazla korkuyorum. Bu yüzden hiç korku filmi izlemem. Hele korku filmlerini sinemada izleyenleri çok garip bulurum. İnsan korkmak için para verir mi ya?

     Karanlıktan da korkarım. Uyurken ışık açık olsun isterim.

     Bir de çok saçma ama balon patlamasından korkarım. Birisi yanımda balon şişirince çok tedirgin oluyorum. Her an patlayacakmış gibi geliyor. Balon patlayınca sanki yanımda bomba patlamış gibi hissediyorum.

     Çikolatayı çok severim. Yemek yemeyip sadece çikolata ile beslenebilirim ama zayıflamak istediğim için bu tutkumla vedalaşmam gerekiyor. Bu arada obez sayılabilecek bir kilom var. İnşallah yaza kadar verebildiğim kadar kilo vermeye çalışacağım. Detayları daha sonra blogda yazarım.

     Kitap yazma hayalim var ama bu benim için gerçekten bir hayaldi. Ben kimim ki kitap yazacağım diye düşünürdüm. Artık öyle düşünmüyorum çünkü bu sene çok kötü kitaplar okudum. Bu kitaplar bile basılmışsa, bu kitaplar bile satılmışsa, ki aralarında çok satanlar da vardı, ben de yazabilirim diye düşünüyorum. Çok satmasına gerek yok. Ünlü olmama ya da kitaptan zengin olmama da gerek yok. Sırf istediğim için ve hatıra olsun diye yazacağım. Birkaç sene içinde aklımdaki kitabı yazabilmeyi umuyorum.

     Son birkaç yıldır çok rahat bir insan oldum. Artık birçok şeyi kafama takmıyorum. Özellikle kim ne demiş, kim ne yapmış ilgilenmiyorum. Bu tarz konularla çok ilgilenen ve kendine dert edinen kişileri de sıkıcı buluyorum. 

     Karamsar insanlardan hoşlanmıyorum. Hayat enerjimi emdiklerini hissediyorum resmen. Bu yüzden sürekli şikayet eden kişileri etrafımda barındırmıyorum.

     Çevremde hep istediğim kişiler var. Rahatsız olduğum insanları hayatımdan çıkarma konusunda çok yetenekliyim. Bu yüzden arkadaşlarımla kavga etme, küsme, kazık yeme gibi olaylar çok şükür pek başıma gelmiyor.

     Blog yazmayı çok seviyorum. Aynı şekilde okumayı da. Keşke daha önce başlasaydım diyorum. Artık sosyal sitelerin pabucu benim için dama atıldı. Bloguma girmem yeterli oluyor.

     Köpekleri çok seviyorum ama aynı zamanda korkuyorum da. Bu korkumu yenmek için ileride bahçeli bir evim olduğunda yavru köpek alıp beslemek istiyorum. Köpek videolarını izlemeye bayılıyorum. Dünyanın en güzel canlılarından olduklarını düşünüyorum.

     Dakiklik takıntım var. Geç kalma korkum. Bunun psikolojide bir adı var mı bilmiyorum ama bir yere geç kalmaktansa erken gitmeyi tercih ediyorum. Bu yüzden arkadaşlarla buluşmalara hep en erken gelen ben oluyorum. Eşimden bile önce hazırlanıyor ve onun hazırlanmasını bekliyorum.

     Maalesef mesleğimi pek severek yapmıyorum. Bunun birçok nedeni var. Şu an detay vermek istemiyorum ama meslek değiştirmeyi başarabilirsem ayrıntılı olarak yazarım. İnsanın sevmediği bir işi yapması gerçekten çok zor.

     Bazen hiçbir yeteneğimin olmadığını düşünüyorum. Müzik aleti çalamıyorum. Sesim güzel değil. Güzel resim yapamıyorum. El becerim yok. Yemek bile yapamıyorum. Yabancı dil bilmiyorum. Güzel dans edemiyorum. Bir spor dalıyla uğraşmıyorum. Tek yaptığım kitap okuyup, film ve dizi izlemek. Tabii ki bunlar da güzel uğraşlar ama başka bir şeyler becerebilmek isterdim. İşin kötüsü bir hobi edinecek zamanım da enerjim de yok. Sadece olmasını isterdim işte. 

     Sanırım bu kadar yeterli. Ben de henüz bu mimi yapmamış ve yapmak isteyen herkesi mimliyorum. Özellikle Sebo’nun Günlüğü ve Kahve Yanı Kitap’ı mimliyorum. Okuduğunuz için teşekkürler. Yeni yazılarda görüşmek üzere.