YILMAZ ERDOĞAN – KELEBEĞİN RÜYASI

Kelebeğin Rüyası Yılmaz Erdoğan’ın yazdığı ve yönettiği, olumlu eleştiriler alan bir film. Ben henüz filmi izlemedim. Evimizde internet sıkıntımız olduğu için yakın bir zamanda izleyebileceğimi sanmıyorum. Filmin senaryosunun yazılı olduğu bu kitabı geçen sene Doğan Kitap’ın beş liralık kitap kampanyasından almıştım ve filmi izleyene kadar okumayı düşünmüyordum. Sonuçta kitabı okursam filmde başından sonuna kadar ne olacağını öğrenecektim ve o zaman filmden zevk alamayabilirdim ama kitaba şöyle bir göz atarken cümlelerin güzelliği dikkatimi çekti ve okumaya başladım. Zaten bir saatte bitti. İyi ki okumuşum diyorum.

Kitap 2. Dünya Savaşı yıllarında Zonguldak’ta yaşayan iki genç şair Rüştü Onur ve Muzaffer Tayyip Uslu’nun hayatını anlatıyor. Şair Behçet Necatigil’in öğrencisi olan şairler bir yandan veremle boğuşurken bir yandan da savaş yılları olduğu için madenlerde çalışmak zorunda kalırlar. Belediye başkanının kızı Suzan'ın iki şairle tanışmasıyla gelişen olaylar anlatılıyor.

Ben kitabı çok sevdim. Filmden bir hatıra olarak saklamak isteyenler kütüphanesinde Kelebeğin Rüyası’na yer açabilirler.

Kitapta Rüştü ve Muzaffer’in diyalogları çok hoşuma gitti:

Rüştü: En güzelinin bir şiirlik canı var.

Muzaffer: Öyle mi diyorsun?

Rüştü: Kimseden duyamayacağı bir söz söylersin olur biter. Mesela “Öylesine beyazsınız ki hanımefendi, gelinlik giydiğinizde hiçbir şey giymemiş gibi olacaksınız.” desem?

Muzaffer: Kimseden yemeyeceğin bir dayak yersin ama ben yanına yaklaşır da kulağına “Gülüşünüz” desem, “hanımefendi, gülüşünüz haset veriyorlar kuşlara...”

Rüştü: Haset veriyor biraz kaba. Kıskandırıyor kuşları daha iyi.

Muzaffer: Herkes gibi olana şiir yazılır mı?

Rüştü: Yazılmaz mı?

Muzaffer: Yazılır mı?

Rüştü: Biz bir kıza şiir yazmayacağız. Kız bizim bahanemiz. “Aşk bahanesidir şiirin.” Nasıl?

-Edebiyatçıları bilince edebiyatçı olunmuyor.

-Bilmeyince hiç olunmuyor ama.

Yalnız ne kadar güzel olduğu “Sen çok güzelsin, sebepsiz de gülebilirsin.” gibi cümlelerle ve

“-Güzellikte israf değil mi bu?

-Bütün dünya savaşırken bu kadar güzel olmak doğru mu?” gibi diyaloglarla vurgulanan liseli Suzan rolüne Belçim Bilgin’i yakıştıramadım. Umarım filmi izleyince fikrim değişir.  

ALTINI ÇİZDİKLERİM: 1. Gezegende tıp marifetiyle hayatını kurtarmak en pahalı şeydi.

2. Kötü şiir yazmak hiç şiir yazmamaktan iyidir.

3. Ciddi olmamak hüzünlenmemek anlamına gelmez. Zaten gülmüyorsanız hüzünlenin. Ya gülecek ya da hüzünlenecek bir şeyler bulmalı insan yoksa gerisi hissiz bir ciddiyet.

4. Ben gördüğüm görmediğim her güzel kadınla sevişmek isterim. Aşkı yok saydığımdan ya da küçümsediğimden değil, aksine ben aşk meselesi sevişmeden anlaşılmaz diyorum. Ya bahsettiğiniz şey lüzumsuz bir ten telaşı ise.

5. “Bir güzele

Güzelliğini hatırlatmak isterdim.

Aynalardan evvel.” Muzaffer Tayyip Uslu

6. Bir yerde şairler mutlu ise herkes mutludur.

7. Şiiri yayınlanmayan her şair dergi çıkarmak ister.

8. Kız şiirden anlıyorsa beni seçer, anlamıyorsa zaten senin olsun.

9. Bir ermiş rüyasında bir gün kelebek olduğunu görmüş. Uyanınca kafası karışmış. “Ben mi rüyamda kelebek oldum yoksa bir kelebek şu anda rüyasında ben olduğunu mu görüyor?” diye düşünmüş.

10. Muzaffer: Bari Rüştü’yü görebilseydik. Bari faytonu göndermeseydik.

Behçet: Bari bu kadar bari demeseydik.

11. “Diyecekler ki arkamdan, ben öldükten sonra.

O yalnız şiir yazardı ve yağmurlu günlerde eli cebinde gezerdi.

Yazık diyecek hatıra defterimi okuyan.

Ne talihsiz adammış, imanı gevremiş parasızlıktan.” Muzaffer Tayyip Uslu