SERAY ŞAHİNER – ANTABUS

Seray Şahiner’in ismini daha önce duymamış ve hiçbir kitabını okumamıştım. Maalesef günümüz yazarlarını pek takip edemiyorum. Özellikle kadın yazarlar konusunda sınıfta kaldığımı itiraf ediyorum. Antabus’u Kitap Ağacı Adana grubumla beraber okumak için seçmiştik, ben de eylül ayı kitapalışverişimde almıştım. Kitap ince olunca ve hakkında hep övgü dolu yorumlar okuyunca hemen okumak istedim. Başladığım gibi bitirdim zaten.

Antabus’la birlikte bir kitapta konudan çok üslubun önemli olduğunu bir kez daha anladım. Kitabın konusu her gün 3.sayfalarda karşımıza çıkan, belki çevremizde şahit olduğumuz, her gün sabah programlarında izlediğimiz kadına şiddet. Önce babası, evlenince kocası tarafından ezilen, gün yüzü görmemiş kadınlardan sadece biri Leyla. Biz kitapta Leyla’nın hikâyesini okurken çokça üzülüyor bazen gülümsüyoruz. Yazar kitabı öyle bir yazmış ki 107 sayfada her duyguyu yaşıyorsunuz. Hatta kitapta iki son var. Seç beğen al birini demiş yazar, hangisini istersen kafanda kitabın sonu o olsun.

Sonuç olarak ben Seray Şahiner’le tanıştığıma çok memnun oldum. Bir kadın yazarımızın kaleminin bu kadar güçlü olması beni mutlu etti ve gururlandırdı. Yazarı takibime aldım, başka kitaplarını da okumak için sabırsızlanıyorum. Size de Antabus’u okumanızı şiddetle tavsiye ediyorum.

Antabus ne diye merak ediyorsanız söyleyeyim, ben de kitaptan öğrendim, içki alışkanlığını bitirmeye yarayan bir ilaçmış.

ALTINI ÇİZDİKLERİM: 1. Televizyon olmasa hiçbir evlilik bir seneden fazla sürmez. Misal bizim mahalledeki kadınlar; kocalarıyla evlenmişler ama televizyonla dost hayatı yaşıyorlar.

2. Ben, Osman kızı Leyla, Remzi’nin karısı Leyla oldum. Bana sorsalar sadece “Leyla” olmak isterdim. “Leyla’yla Mecnun” bile değil, düz Leyla.

3. Hani evlilik hayali kuran kızlar var ya, ben onların aklına s.çayım. Benim en büyük hayalim boşanmak.

4. Sana bir şey söyliyim mi? İnsanların ne kadar kuruntusu varsa hep tokluktan. Televizyonda da görüyoruz, zenginler hep psikologlarda. Niye? Toklar da ondan. İnsan kısmı açlık derdi olmayınca başka dertler bulup kendini oyalamak ister. Halbuki aç insanın kursağından başka derdi olmaz.

5. Sana bir şey söyliyim mi, başkasının derdi olmasa insan kendi kahrından ölür. Başkasının derdi her derde devadır: bakar, bakar, “Benden kötüleri de var.” deyip haline şükreder, kendi derdini unuturdun. El derdi, insanın kendi derdini unutmak için edindiği zevktir. Çoğu kadın, çocuğu bile kendi dertlerini unutmak için doğuruyor. Ne ki göbek bağı doğurmakla kopmuyor. Derdine dert eklediğinle kalıyorsun.