Sâdık Hidâyet - Kör Baykuş

Yapı Kredi Yayınları, Çevirmen: Behçet Necatigil, 17.Baskı, 2016, 95 Sayfa

“Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar.”

İlk cümlesi bu olan bir roman düşünün. Çevirisinin Behçet Necatigil tarafından yapıldığını ve Necatigil’in önsöze şunları yazdığını:

“Ben Sadık Hidayet’i Türkçedeki iki hikâyesi ve tek romanı Kör Baykuş’la sevdim. Vakti geçse de başka hikâyeleri ve masalları çevrilse diyorum çünkü Hidayet benim için devletlerin, rejimlerin sınırları içinde edebiyatın bağımsız ve yıkılmaz cumhuriyetler olduğunu bir kez daha hatırlatmış, mutsuzluğunda ölümsüz mutluluğa erişmiş sayılı yazarlardan biri oldu.”

Hâlbuki yazarımız kendi için bunları düşünüyormuş:

 “Hayat hikâyemde önemli bir şey yok. Başımdan ilginç olaylar geçmedi. Ne yüksek bir mevki sahibiyim ne de sağlam bir diplomam var. Okulda hiçbir zaman örnek bir öğrenci olamadım. Başarısızlıklar her yerde buldu beni. Nerede çalışırsam çalışayım, silik, unutulmuş bir memurdum; şefleri memnun edemedim. İstifa ettim mi seviniyorlardı. Bırak gitsin, yaramaz! Çevrem böyle görüyordu beni, haklıydılar belki de.”

Böyle düşünen birinin kendini öldürmesine de şaşırmamak lazım sanırım: 

Başbakan olan eniştesi öldürülünce kendi canına kıymaya karar verdi. Paris’te günlerce havagazlı bir daire aradı. Gazı açtı. Dostu onu mutfakta yerde yatar buldu. Tertemiz giyinmiş, tıraşlı, cebinde parası vardı. Yakılmış müsveddeleri yerdeydi.

Neden kitaba girişi bu kadar uzun tuttum? Çünkü kitapla ilgili ne yazacağımı bilmiyorum. Bu 95 sayfalık kitaptan ne anladığımı ifade edebileceğimi sanmıyorum. Kitabı anladım mı onu da bilmiyorum. Şimdi nette kitabın yorumlarını okuyup parçaları birleştirmeye çalışacağım.

“Anlamadığın kitabın yorumunu ne demeye yazıyorsun?” derseniz, bu yazarı ve kitabını tanıtmak, sizi zorlayacak bir kitap önermek ve altını çizdiğim düşündürücü cümleleri paylaşmak için derim.

Siz Kör Baykuş’u okudunuz mu? Hakkında neler düşündünüz? Okumak ister misiniz? Yorumlarınızı bekliyorum. Yeni yazılarda görüşmek üzere.

ALTINI ÇİZDİKLERİM: 1. Çünkü benim için hiç önemi yok, inanmış inanmamış başkaları.

2. Tek korkum: yarın ölebilirim kendimi tanıyamadan.

3. Hayat tecrübelerimle şu yargıya vardım ki başkalarıyla benim aramda korkunç bir uçurum var. Anladım, elden geldiğince susmam gerek, elden geldiğince düşüncelerimi kendime saklamalıyım.