Ayşe Kulin-Hazan

Ayşe Kulin, Hazan, Everest Yayınları, Çizimler: Irvin Mandel, 326 Sayfa, 1. Baskı, 2021. 

Herkese merhaba. Okuduklarımı kayıt altına altığım 1000Kitap sitesinden gördüğüme göre Ayşe Kulin’in yirmi kitabını okumuşum. Yazarın her sene bir kitap çıkardığı düşünülürse çok daha fazla olabilirdi ama yine de bir yazarın yirmi kitabını okumak az bir sayı değil. Üstelik bu sayıya son 5-6 kitabı dâhil değil çünkü yazarın son zamanlarda bana pek hitap etmediğini fark ettim. Gizli Anlar Yolcusu ile bunu hissetmeye başlamıştım, baktım Handan kitabını da sevmedim. O günden beri yazarın başka bir kitabını okumadım. Ya benim yaşım ve okuma performansım ilerlediği için yazar artık bana yetmiyor ya da her sene kitap çıkarmaya çalışması ve yaşının ilerlemesi gibi nedenlerden dolayı yazar eskisi gibi iyi yazamıyor. Sanırım ikisinden de biraz.

Bu yazdıklarıma rağmen Hazan kitabı çıktığı anda alıp okumak istedim çünkü biyografi, otobiyografi, anı, günlük vb. gerçek hayatların anlatıldığı kitaplara zaafım var. Ayrıca yazarın hayatını anlattığı üç kitabını da okudum, bunu okumamak olmazdı. Bilmeyenler için yazar çocukluğundan itibaren hayatını dört kitapta anlatıyor. Şu sıralamayla okuyabilirsiniz:

1. Hayat

2. Hüzün

3. Hayal

4. Hazan

Yazar Hazan’da pandemi döneminde yaşadıklarını, son romanlarını nasıl yazdığını, eski gezilerini ve bazı ödül törenlerini anlatıyor. Kariyerinin son bir dökümünü yapmış gibi. Yazdıklarından anladığıma göre bundan sonra o kadar sık aralıklarla kitap çıkarmayacak. Bu kitap bir nevi vedası olmuş. İyi ki yazmış, onun yaşadıklarını onun kaleminden okumak keyifliydi ama yazarı tanımayan ya da sevmeyen birine hitap etmez bu kitap. Herkes için değil.

Yazardan okuduğum diğer kitapların yorumlarına, kitap isimlerine tıklayarak ulaşabilirsiniz:

Füreya

Köprü

Hayal

Siz Hazan’ı okudunuz mu? Beğendiniz mi? Okumayı düşünüyor musunuz? Ayşe Kulin’in üslubunu seviyor musunuz? Yorumlarınızı bekliyorum. Yeni yazılarda görüşmek üzere…

ALTINI ÇİZDİKLERİM: 1. Ben tutucuyla ilerici arasında yalpalayan o bahtsız kuşağın bir evladıyım.

Bir el beni çılgın fikirlere, renkli dünyalara iterken bir başka el sımsıkı eteğime yapışır.

2. Benim yaşımda gözleri boyamak için gözlük takmak gerekiyor. Gözlük takınca da ne far sürülüyor gözkapaklarına ne kirpiklere rimel!

3. ABD’de, tek bir ailedeki yedi kişinin servetinin toplamı, aynı ülkede en alt seviyede yaşayan üç yüz milyon kişinin servetine eşitse eğer, burada müthiş bir yanlışlık ve haksızlık olmalıydı. Sadece ABD’de değil, dünya yüzünde bir avuç insan çok fazla zengindi; milyarlarca insan çok fazla yoksuldu.

4. İnsana dair zaman kavramı anlaşılır bir şey değildi gerçekten, yaşarken yıllar geçiyor ömrümüzden, yaşadıklarımızı hatırlarken sadece saniyeler.

5. “-Ne gördün ey âmâ?

-Ne kadar az imiş dünya ve ben ne kadar az imişim orada?” Adonis

6. Konuşma konumuz Türkiye hakkında yazmak!

Ne konu ama! Şanslıyız, söylenecek o kadar çok şey var ki! Düşünsenize, örneğin İsviçre üzerine konuş deseler; bir William Tell var tarihten dem vurabileceğiniz,, gerisi iyi geçinen federasyonlar, bakımlı yemyeşil otlaklarda yan gelip yatmış besili inekler, lezzetli çikolatalar, çeşitli peynirler, pahalı saatler, tertemiz şehirler, şık kayak merkezler. Ne acı ne ıstırap ne darbe! Süte beş kuruş zam yapmak için halk oylamasına giden bir ülke. Vallahi ilhamı kurur insanın!

7. Mevcut kurallar asla sonsuza kadar direnemiyor, insanlar sonunda değişime teslim oluyor çünkü zamanın ruhu bizden daha güçlü!

8. Goethe’nin altmış yaşını geçmişken Hafız’ı okuyunca hayran olup bu şairi bir de anadilinden okuyabilmek için Farsça öğrendiğini duyduğumdan beri İran’ı görmek istemişimdir.

9. Dört kadın almak, bir eve kuma doldurmak, hatta on üç yaşındaki kız çocuğuna dahi nikah kıymak inanç ve töre icabıdır ama her ikisi de bekar iki yetişkinin nikahsız birlikteliğini ahlaksızlık sayar ve hep haklı zannederiz kendimizi, biz büyüyemeyen büyükler.

10. Ruh asla yaşlanmadığından ait olduğu bedenin ihtiyarlığını bir türlü algılayamıyor. Beden yaşlanıyor. Gözler görmez, kulaklar duymaz, dizler tutmaz, cilt kırış kırış oluyor ama o haddini bilmeyen ruh, her daim hep genç!

11. Yurdum erkeğinin ilgisi akıllı kadına, değerli kadına, hatta güzel kadına değil, genç kadına odaklıydı.

12. “Kasım ayında bize yemekte turp vermişlerdi. Hücre arkadaşım turpu karton bir bardağa koyup çürümeye bıraktı. Şimdi ondan yeşil bir filiz çıkmaya başladı, büyüdü, büyüdü, filizin ucundan küçük beyaz çiçekler açtı. Turp ölüyor, aynı zamanda canlanıyor. Kendi yok oluşundan çiçekler yaratıyor, ölürken geleceğe uzanıyor.

Bir turptan daha umutsuz olmayacağız, değil mi?” Ahmet Altan