SÜPER ANNEANNE (MİMLENDİM #9)

Herkese merhaba. Uzun zamandır mim yazısı yazmıyordum. İki mime birden davet edilince birinden başlayayım dedim. Sevgili Kağıt Salıncak beni mimlemiş (İsmine tıklayarak onun yazısını okuyabilirsiniz).  Mimin konusu çocukluğumuzda okuduğumuz , duyduğumuz , etkilendiğimiz bir hikaye. Çocukluğumdan itibaren beni en çok etkileyen insanlardan biri olan anneannemi ve onun hikâyesini yazmak istedim.

Ninem torunlarıyla birlikte. Ayaktaki kırmızı tişörtlü benim. 

Anneannem köyde doğmuş büyümüş. Beyaz tenli ve çok güzel bir genç kızmış. O zamanlar solmaz mavi isminde bir yemeni varmış, nineme de güzelliğinden dolayı solmaz mavi derlermiş. Ninem 16 yaşına geldiğinde teyzesinin oğlu onu istemiş ama ninemin annesi “Ben kızımı zengin bir adama vereceğim.” diyerek kardeşinin ve yeğeninin isteğini reddetmiş, ninemi bir evin bir oğlu, bir sürü tarlası olan bir adama vermiş ama adam evlendikten bir süre sonra rahatsızlanmış. Tam dört sene ninem kocasına bakmış. Adam ölüm döşeğinde kardeşlerine “Zeynep’in hakkı çok, ben ölünce ona hakkını verin.” diye vasiyet etmiş. O zamanlar köy yerinde resmi nikâh yapılmıyormuş. Ninemin kocası vefat edince, adamın kız kardeşleri “Bizim kardeşimiz bekar öldü.” diyerek nineme adamın servetinden bir kuruş bile vermemişler. Bu arada ninemi isteyen teyzesinin oğlu başka bir kadınla nişanlanmış ama ninemin kocasının öldüğünü duyunca nişanı bozup ninemle evlenmiş. Günümüzde bile boşanmış ya da dul bir kadının bekar bir erkekle evlenmesini onaylamayan, buna karşı çıkan insanlar varken bundan yaklaşık yetmiş yıl önce bir köyde dedem ninemle, nişanlısından ayrılıp evleniyor. Bu arada o adam benim dedem oluyor. Ninemle birlikte yedi çocukları oluyor ama ninem 37 yaşındayken dedem ölüyor ve ninem ikinci kez dul kalıyor. Yedi çocuğu olmasına rağmen ninemin talipleri oluyor ama ninem “İki koca aldım. İkisi de öldü. Üçüncüyü alırsam o da ölür.” diyerek taliplerini reddediyor ve bir daha evlenmiyor.

Dedemin ölümüyle ninem çocuklarıyla köydeki tarlalarını ve evlerini satıyor, Adana’ya taşınıyorlar. 1980’li yıllarda, o karışık dönemlerde ninem tek başına dört kız, üç erkek yedi çocuk büyütüyor. Erkekler bir meslek sahibi oluyor, kızlar iyi evlilikler yapıyor ve herkesin beğeniyle baktığı evlatlar oluyorlar.

Nineme ben “Hükümet gibi kadın.” derdim. Çok güçlü, çok akıllı, kimseye muhtaç olmadan yaşayan biriydi. Aynı zamanda çok da komikti. Gerçi o espri olsun diye konuşmuyordu ama biz torunları onun laflarına çok gülerdik.

Ninem 87 yaşında vefat etti ama son 3-5 senesinde sürekli ölümden bahsederdi. Yeteri kadar yaşadığını  ve ölmek istediğini söylerdi.  Adana’nın Buruk Mezarlığı diye büyük bir mezarlığı var. Kuzenim çalışmak için Irak’a gideceği zaman ninemle arasında şöyle bir konuşma geçmişti:

Kuzenim: Nine ben gidiyorum.

Ninem: Nereye Mahmut?

Kuzenim: Irak’a.

Ninem: Ben de gidiyorum Mahmut.

Kuzenim: Nereye nine?

Ninem: Buruk’a. J

Ninem teyzemlerle her yaz yaylaya çıkardı. Bir keresinde gelecek sene yaylaya gelmekten bahsedilirken “O zamana ölünecektir zaar (zahir)” demişti de yine çok gülmüştük J

Neyse ki acı çekmeden huzurlu bir şekilde hayatını kaybetti ninem ama onunla daha çok vakit geçirmek, daha çok sohbet etmek isterdim. Bizim yanımızda fazla kalmazdı çünkü ona göre anneye erkek evlat bakmalıydı.  Babamdan, daha doğrusu bütün damatlarından çekinirdi, yük oluyorum diye düşünürdü. Halbuki biz onun bizimle kalmasından çok mutlu olurduk.

Ninemin de etkisiyle Zeynep ismini çok seviyorum. İleride kızım olursa eğer ismini Zeynep koymak istiyorum. Kaderi değil ama karakteri nineme benzerse çok sevinirim. Allah Ahmet eylesin ninem. Huzur içinde uyu.

Siz de çocukluğunuzda sizi etkileyen kişileri, hikâyeleri, kitapları ya da çizgi filmleri anlatmak isterseniz mimlendiniz varsayın. Çocukluğunuza inersek hepinizden güzel yazılar çıkar diye düşünüyorum. Yazılarınızı yorum olarak atarsanız zevkle okurum. Şimdilik hoşça kalın, başka bir yazıda görüşmek üzere. 

NOT: Zeynep'ten bu kadar bahsetmişken Erkan Oğur'un o mükemmel türküsünü dinlememek olmaz. Bu türküyü de çok seviyorum.