30 Mutlu Gün Son (Nostalji Defterlerim) (BCP Nisan Raporu)

Kendi başlattığım etkinliklere geç kalma huyumdan vazgeçmeliyim. Maalesef bunu ilk kez yapmıyorum ama umarım son olur. Nisan ayının başında “30 Mutlu Gün” adıyla bir etkinlik başlattım ve yaşadığım her günde mutlu olacak en az bir şey bulmaya çalıştım. Sizler de beni yalnız bırakmadınız. Yazılarınızı okumak bile günümü güzelleştirmeye yetti. Hepinize çok teşekkür ediyorum. İsteyenler mayısta ve/veya diğer aylarda da etkinliğe devam edebilirler. Ben şimdilik burada bırakacağım. Belki ilerleyen zamanlarda tekrar yaparız.

Benim yazmadığım dört günüm var. Bu dört günümde de beni mutlu eden, eski defterlerimi ortaya çıkarmam oldu. İnstagram hesabımı takip edenler gördüler, bloğuma da taşımak istedim. Ortaokul yıllarımdan itibaren dokuz defter biriktirmişmişim. Bu defterde arkadaşlarımın yazdığı anılar ve doldurdukları anketler var. (Yeni nesil bilmez, eskiden anket defterleri olurduJ) Benim günlüklerim ve mesajlarımı yazdığım defterlerim var. Evet, ben eskiden telefonuma gelen her mesajı yazardım. Önce hem benim gönderdiklerimi hem de karşı taraftan gelen mesajları yazıyordum, sonra sadece bana gelen mesajları yazdım. O zamanlar bir mesaj iki kontör olduğu için çok fazla mesaj atmazdık ve benim çok fazla boş vaktim vardı J 2014 yılının sonlarında artık mesaj yazma işinden vazgeçmişim.

Bu dokuz defter bana neler gösterdi derseniz kısa kısa anlatayım. (Bu arada yaşım 35. 2004 yılında üniversiteye başladım, 2008 yılında bitirdim. Lise sonda cep telefonum oldu, akıllı telefonu 25 yaşımda kullanmaya başladım. Bunları yazıyorum ki hangi dönemlerden, genellikle 2004-2008 yılları arasından, bahsettiğim hakkında bir bilginiz olsun.)

*Eskiden konuşmak ve mesajlaşmak ne kadar zormuş. Mesela yeni nesil çağrı bırakmanın ne demek olduğunu bilmiyor. Eskiden “Seni düşünüyorum.” anlamında karşı tarafın telefonunun çaldırıp bırakırdık. Eğer karşı taraf yanlışlıkla açarsa kızardık. “Neden kontörümü yedin?” derdik. Çağrı bırakman için en az bir kontörün olması lazımdı. Eğer yoksa onu da yapamazdın. Telsim (Şimdiki Vodafone), 10 dakikası iki kontör gibi bir kampanya yapmıştı ama sadece on numarayı kapsıyordu. En çok konuştuklarımızın numarasını kaydediyorduk. Arada samimiyetlerimiz değiştikçe listeyi güncelliyorduk. Birilerini çıkarıp başkalarını alıyorduk. Avea, polis ve öğretmen hattı açmıştı. Bu meslek grubundakiler sınırsız konuşuyordu. Çevremizden “Avea hat bul da konuşalım.” diye mesajlar alıyorduk. Bir mesajda giriş, gelişme ve sonuç yazılıyormuş. Şunun gibi. “Merhaba Şule. Nasılsın? Ben iyiyim. Bu hafta sınavlarımız başlıyor. Onlara çalışıyorum. Sen eve gittin mi? Görüşürüz?” J

*Neredeyse her gün internet kafeye gidiyormuşum. İlk mail adresim Mynet’tendi. Sonra MSN ile tanıştık. Ekşi Sözlük’ü keşfettim ve büyülendim. Neredeyse orada yazılan her şeyi okuyordum. Kaçırdığım dizileri Youtube’tan izliyordum.

*Ben üniversitedeyken annemler 70 ekran televizyon almışlar. Buna o kadar çok sevinmişiz ki. İnsanlar kocaman görünüyor diye mutlu olmuşuz. Bundan önce 55 ekran televizyonumuz vardı. Kuzenim 84 ekran almıştı. Biz de o kadar büyük televizyon alacak paramız olmadığı için “Aman, o kadar büyük televizyona da hiç gerek yok. Hem gözün bozulur.” diye kendimizi teselli ediyorduk J

*Günlüklerimi okuyunca bazı şeyleri farklı hatırladığımı gördüm. Mesela ben üniversite son sınıftayken KPSS’ye çok sıkı çalıştığımı düşünüyordum. Neden atanamadığımı anlamamıştım. Halbuki sürekli dersleri ekiyormuşum. 15 saatlik dersin sadece birine girmişim. Okuldaki bütün devamsızlık hakkımı sonuna kadar kullanmışım. Yok canım sıkıldı, yok arkadaşlarla gezdik, yok tiyatro grubumla takıldım diye diye ders çalışmayı sürekli ertelemişim J

*Çok samimi olduğumu düşündüğüm kişilerle o kadar görüşmediğimi ve pek yakın değildim diye düşündüğüm birkaç kişiyle sık sık görüştüğümü fark ettim. Günlüğümde bahsettiğim ya da mesajını yazdığım birkaç kişiyi hatırlamamam ise beni çok şaşırttı. Gerçi ben üniversiteyi bitireli on beş sene oldu ama yine de hafızamın daha iyi olduğunu düşünürdüm.

*Gençliğimde çok alınganmışım. Saçma sapan sebeplerden dolayı arkadaşlarıma küsmüşüm ve bunu onlara söylemeyip onların fark etmesini beklemişim. Onlar fark etmeyince daha beter kırılmışım. İnsanlarla çok ters konuşuyormuşum. Tam ergenlik yani. Tabii bunun tam tersi de var. Bazı insanları da boşuna çekmişim. Şimdi olsa kestirip atarım ama o zamanlar alttan alıp arkadaşlığımı sürdürmüşüm. Ben 17 yaşındayken üniversiteyi kazanmıştım. Üniversiteye çok erken gitmek de sıkıntı J

* Üniversitede olduğum dört yıl içinde bahar şenliklerinde Kenan Doğulu, Şebnem Ferah, Manga, Göksel, Sezen Aksu, Vega, Pinhani, Duman, Athena, Özlem Tekin vb. isimlerin ücretsiz konserlerini izlemişim. Şimdiki nesil bu keyiften mahrum maalesef. Halbuki biz bütün sene bahar şenliklerini beklerdik.

*Defterlerime sevdiğim oyuncu, dizi ve filmlerin fotoğraflarını yapıştırmışım. Birkaçını aşağıya bırakıyorum. Nostalji yaşamak isteyenler bakabilir.

Sonuç olarak benim için keyifli bir süreçti eski defterlerimi karıştırmak. Günlük yazmanın bana ne kadar iyi geldiğini fark ettim. Uzun zamandır yazmıyorum. Her gün yazacak zamanı bulamam ama bundan sonra arada sırada içimi dökmek için bir şeyler yazacağım.

Ortaokulda Mahsun Kırmızıgül hayranıydım. Poster, kartpostal ve kasedi de vardı bende :-) 

O zamanlar kadınlar Jack-Sawyer diye ikiye ayrılmışlardı. ben Jack'i tutuyordum. 

The O.C.'de Adam Brody'nin canlandırdığı Seth karakterine âşıktım :-) 

Bu dizinin tanıtımını izlediğim anı hatırlıyorum. Bu kadar iyi oyuncuyu nasıl aynı diziye toplamışlar diye şoke olmuştuk.

Heroes. Bu dizi çok büyük sükse yaparak başladı ama sonradan senaryoyu toparlayamadılar ve çok saçmaladılar. bu yüzden artık kimse izlemiyor ve konuşmuyor.