YAPBOZ KOLEKSİYONUM #1

     Yapboz yapmayı her zaman severdim. Benim hiç yapbozum olmadı ama çocukken gittiğim her evde, gördüğüm her yapbozu yapmayı sevdim. Tabii bu dediğim bundan yıllar yıllar önce, ben çocukken gerçekleşti ve yapıyordum dediğim o yapbozlar da 20-60 parçalıktı.

     İş arkadaşım Aysun ve ev arkadaşlarının yapboz yapma hobisi olduğunu duymuştum ama bu, evlerine gidip de bitirdikleri yapbozları görmeden önce o kadar da etkilememişti beni. Gördüğümde ise resmen içimdeki uyuyan dev uyandı.

     1000 ve 1500 parçalık birçok yapboz yapmışlardı. Sonra parçaları yapıştırarak yapbozun tablo gibi görünmesini sağlamışlardı. Hepsi için diyemem ama bazıları o kadar güzeldi ki çerçeveletip tablo niyetine duvara asabilirsin(ki bunu yapan kişiler de var zaten). Gördüğüm bu güzellikler beni harekete geçirdi.

     Yıllar önce sinema dergisine abone olduğumda(bu dergi kapandığı için hala çok üzgünüm ama bu başka bir yazının konusu) 500 parçalık bir yapboz hediye etmişlerdi. yıllardır bu yapbozu ne yapıyordum ne başka birine veriyordum ne de atıyordum. Kitaplığımda öylece duruyordu. İçimdeki yapboz aşkı kabarınca ilk önce ondan başlamak istedim. Zaten 500 parça olduğu için çok da zorlanacağımı düşünmedim ama yanılmışım. 

     Yapboz ressam Jules Joseph Lefebvre'nin Hizmetçi Kız adlı tablosuydu. (bknz) Bir kadın portesinden oluşan bu yapboz kadının beyaz bir elbise giymesi ve bir duvarın önünde durmasıyla zor yapılır hale gelmişti. Yapbozun en kolay sağ ve sol alt kısımlarını yapabildim çünkü diğer bölümlere göre renkleri belirgin ölçüde farklıydı. Diğer kısımlar ise hem renklerinin birbirine yakın olması hem de benim acemiliğim yüzünden bayağı uzun sürdü. Kadının vücudu bittikten sonra duvarları yapmak ise ölüm gibiydi çünkü tek bir parçayı bile onlarca yerde denedim. Birbirlerinin tıpatıp aynısı oldukları için sadece deneme yanılma yoluyla ilerledim ve bu hem sabrımı hem de belimi zorladı.

     Sonuç olarak yapboz bittiğinde, özellikle o son parçayı yerleştirdiğimde içimde oluşan o hissi çok sevdim. 

     Bu ilkti ama son olmayacak. Bu sefer hedef büyüterek 1000 ve 1500 parçalık üç yapboz aldım bile kendime. En kısa zamanda başlayacağım. Bu seferkileri kendim seçtiğim için daha şevkle yapacağımı düşünüyorum.

     Yapboz yapmayı sevdim. Canım sıkkın olduğunda, sinirli olduğumda ya da bir şey kafama takıldığında oturuyorum yapbozumun başına. Çok değil birkaç dakika sonra kafam tamamen boşalıyor. Tek düşünebildiğim hangi parçanın nereye gelmesi gerektiği. O yüzden benim için mükemmel bir kafa dağıtma aracı oldu yapboz.

     Yeni yapboz yaptıkça onları da yazacağım ama büyük ihtimalle bu yazılar kısa aralıklarla olmayacak. Diğer hobilerim, işim ve yapmak zorunda olduğum görevlere bir de tembelliğim eklenince bir yapbozu bitirmem aylar sürer. 

     Bu arada Türkçesi varken Türkçesini kullanıyor ve puzzle yerine yapboz diyoruz değil mi? (Sosyal mesajı da verdik yazıyı bitirebiliriz:-)