M.L. Stedman – Hayat Işığım Kitap Yorumu

Film özel baskısı 1.Basım, 2016, 358 Sayfa

Çevirmen: İrem Sağlamer

Biz kitap severler çoğunlukla okuduğumuz kitapların film uyarlamalarını izler ve “Kitabı daha iyiydi.” yorumunu yaparız ama bazen kitap uyarlaması bir film izler, çok beğenir ve “Ben bunun kitabını da okumalıyım.” deriz. Ben Hayat Işığım’da bu durumu yaşadım.

Çiftimiz gerçek hayatta da evliler. 

Michael Fassbender sevdiğim oyunculardan. Son dönemde pek parlak işlerde yer almasa da oynadığı filmleri izlemeye çalışıyorum. Hayat Işığı filmi o olduğu için dikkatimi çekmişti. Filmi izledim ve hikâyeden etkilendim. Kesin bunun kitabı daha güzeldir diyerek kitabını aldım. Beklediğim gibi çok güzel bir kitaptı.

Ben kitabın filmden sonra çıkan baskısını okudum. Kitabın kapağı ve ismi filme uyarlanmış. Kitabın ilk baskılardaki adı Okyanuslar Arasındaki Işık. Aslında bu isim kitaba daha çok uyuyor. Yayınevinin ismi ve kapağı değiştirmesi okuyucuyu yanıltıyor. İsmi Hayat Işığım olan bir kitabın kapağında birbirine yakın duran bir çifti görünce ister istemez aşk kitabı diye düşünüyorsun. Kitapta çok büyük bir aşk olsa da ana konusu bu değil. Anne olmak ve evlat sevgisi hakkında etkileyici bir kitap.

Başrol erkek karakterin Çanakkale’de savaşması ve birkaç yerde Türkler ifadesinin geçmesi benim için hoş sürprizlerdi ama karakter Avustralyalı olduğu için takdir edersiniz ki pek hoş anılmıyoruz 😐

Hayat Işığım benim çok severek okuduğum, her karakteriyle ayrı empati kurduğum, kimsenin ne tam iyi ne tam kötü olduğu, insanı olduğu gibi anlatan bir kitaptı. Sizlerin de severek okuyacağınızı düşünüyorum. Kitabını okumayı düşünmüyorsanız bile filmini mutlaka izleyin derim.

Siz Hayat Işığım’ı okudunuz mu? Filmini izlediniz mi? Yorumlarınızı bekliyorum. Yeni yayımlarda görüşmek üzere.

Tom Sherbourne âşık olunan kitap karakterleri listeme hızlı bir giriş yaptın :-) 

ALTINI ÇİZDİKLERİM: 1. Bir kadın kocasını kaybettiğinde onun kim olduğunu tanımlayacak yeni bir sözcük olduğunu biliyordu: Dul kadın. Koca da dul erkek oluyordu. Ama anneyle baba bir çocuk kaybettiğinde onların acısı için özel bir kavram yoktu. Hâlâ anne ya da babaydılar, artık bir kızları ya da oğulları bulunmasa bile.

2. Dünyada çocuğunun uyurkenki hâlinden daha harika bir görüntü olamazdı.

3. Kimi zaman normale dönmenin tek yolu unutmaktır.